دردهای بی امان هست و درمان ، گریه

یادگار جامانده ازکودکی ،هذیان ، گریه

 

قهوه ام را شیرین خوردم اما فال من

شد سال های بعد از آن فنجان ، گریه

 

شانه ای که سالها قرص و محکم مینمود

حال بالا و پایین می پرد ،لرزان ،گریه

 

چون دلیری خورده بد نیرنگ ز یار

از پس تلخی لب های خندان، گریه

 

کودکی سی ساله ! پیش چشم مرد دیروز

" توی جنگلهای گیلان ،باز باران"... گریه

 

حس سرگیجه باعطر دو سیب و چای تلخ

توی نقش های گنگ دود قلیان ، گریه

 

سالهاس شب و روزم شده بر این منوال

سالهاس من و یاد گیسوی پریشان ، گریه...

                        ( دلخون)