بوی آبان ، پاییز، پوتین ، من ، هیچ کس نیست

                                       ( دلخون )

 

خنده داردحال وهوایم ازغمت بارانیست؟

اینکه از دوری تو غم به دلم زندانیست ؟

 

زدم ازهرمژه ات پل به دلم غافل از آن

هر مژه  خود گسل زلزله و ویرانیست

 

قند دارم  ونمک...نه! نمک خنده ی تو

نوش دارو و معجون بهرهر درمانیست

 

صاحب چشمه ی شعرها وغزلهای دلم

نکند... آه نه نگو این مصرع پایانیست

 

تاکه ثابت کنمت عشق عجیبی به تودارم

می نویسم رسم عشقم موبه مو فارانیست

                             ( دلخون )

 

بخت بدبختم ببین حالش چه طوفانی شده

بسکه اطرافش هواسردو زمستانی شده

 

هشت ویک از دست برفت و خط به خط

جای آنها چین وخط چینها به پیشانی شده

 

شکوه های ناگزیرم،به ؛چه غوغا می کنند

گویی بین آه و اشک وغصه مهمانی شده

 

ماه هم از شوق آمده امشب تماشای درام

محفل دار و طناب و شعری عرفانی شده

 

لابلای خاطرات کهنه و پا خورده ام

عکسی پاره زیر آن قالیچه پنهانی شده

 

عاقبت خواهد نشست مهردلی دراین دلم

شهر باخبر گشته جهنم نیز بارانی شده

                               ( دلخون )

 

زیر بارانِ غمِ شعرم شبی گریه ت گرفت

ناگهان لرز کردی از دردِ تبی گریه ت گرفت

 

با دلم لج کردی و دست ازدهان شستی ولی

بعدِ بغض و بعد از آن بی ادبی گریه ت گرفت

 

بسترِگرم پر از کابوسِ بوسه ، طعم حسرت

نیمه شب هذیان بوسه بر لبی، گریه ت گرفت

 

باغ بابل جای گلهای گلایل بود و از حالِ بدت

خواب دیدی که در،پیت،حلبی... گریه ت گرفت

 

بعدِ آن حادثه شوم جدایی که شنیدی که شدم

مثل دیوانه ، روانی ، عصبی ؛ گریه ت گرفت

 

بعدِ عمری آمدی ، من ... آمدی اینجا که چه ؟

روی سنگم خیس شد، عجبی ...گریه ت گرفت!!

                                         (دلخون)

 

                                                                                            ( دلخون )