مثل جنگجویی که از داغ پسر آزرده است

سراسر خشم و اما قامتم تا خورده است

 

کینه در عمق دل و جان و روانم جا گرفت

طعنه های تلخ مردم هم به من برخورده است

 

جغد می خواند لب بام دلم هر شب و روز

چند سالی شد که در من کودکم افسرده است

 

من بریدم چشم امیدم از این نامردمان

غنچه ها و شاخه های باورم پژمرده است

 

گوشه ای کز میکنم ، هی در خودم دق میکنم

حوصله م را زندگی از بسکه هی سر برده است