توصاعقه من نیزهمان خشکیده کاجم

تا مرگ فقطـ رعد تو باشد به علاجم

 

تاطعم سرانگشت لذیذت بغزل خورد

از داغی انگشت  تو آتشی مزاجم

 

از گرمی تابیدن چشمت مثل اهواز

لیک در"سایه "ی شعرهای ابتهاجم !

 

ازتلخی بغض وغم دیرینه توست که

   من گوشه ی بیدادِ همایونِ سراجم !  1

 

صد چاه خریدم که مگر بر سر بازار

گوشه چشمی کنی بر چوب حراجم

                              ( دلخون )

 

1. دستگاه همایون و یا به تعبیری «دستگاه عشاق»، با حالت محزون و اسرار آمیز خود گوشه‌های متعددی دارد که گوشه «بیداد» اوج این دستگاه تلقی می‌شود.

 

بوی آبان ، پاییز، پوتین ، من ، هیچ کس نیست

                                       ( دلخون )

 

خنده داردحال وهوایم ازغمت بارانیست؟

اینکه از دوری تو غم به دلم زندانیست ؟

 

زدم ازهرمژه ات پل به دلم غافل از آن

هر مژه  خود گسل زلزله و ویرانیست

 

قند دارم  ونمک...نه! نمک خنده ی تو

نوش دارو و معجون بهرهر درمانیست

 

صاحب چشمه ی شعرها وغزلهای دلم

نکند... آه نه نگو این مصرع پایانیست

 

تاکه ثابت کنمت عشق عجیبی به تودارم

می نویسم رسم عشقم موبه مو فارانیست

                             ( دلخون )

 

بخت بدبختم ببین حالش چه طوفانی شده

بسکه اطرافش هواسردو زمستانی شده

 

هشت ویک از دست برفت و خط به خط

جای آنها چین وخط چینها به پیشانی شده

 

شکوه های ناگزیرم،به ؛چه غوغا می کنند

گویی بین آه و اشک وغصه مهمانی شده

 

ماه هم از شوق آمده امشب تماشای درام

محفل دار و طناب و شعری عرفانی شده

 

لابلای خاطرات کهنه و پا خورده ام

عکسی پاره زیر آن قالیچه پنهانی شده

 

عاقبت خواهد نشست مهردلی دراین دلم

شهر باخبر گشته جهنم نیز بارانی شده

                               ( دلخون )

 

زیر بارانِ غمِ شعرم شبی گریه ت گرفت

ناگهان لرز کردی از دردِ تبی گریه ت گرفت

 

با دلم لج کردی و دست ازدهان شستی ولی

بعدِ بغض و بعد از آن بی ادبی گریه ت گرفت

 

بسترِگرم پر از کابوسِ بوسه ، طعم حسرت

نیمه شب هذیان بوسه بر لبی، گریه ت گرفت

 

باغ بابل جای گلهای گلایل بود و از حالِ بدت

خواب دیدی که در،پیت،حلبی... گریه ت گرفت

 

بعدِ آن حادثه شوم جدایی که شنیدی که شدم

مثل دیوانه ، روانی ، عصبی ؛ گریه ت گرفت

 

بعدِ عمری آمدی ، من ... آمدی اینجا که چه ؟

روی سنگم خیس شد، عجبی ...گریه ت گرفت!!

                                         (دلخون)

 

                                                                                            ( دلخون )

 

تو شاعری نه من که بی تو میمیرم

                         ( دلخون )

 

من از این فاصله ازفاصله ها می گویم

بی تو از یاد تو و خاطره ها می گویم

 

سَحراز سِحر رخت سنگها دل شده اند

از زبان همه ی ساحره ها می گویم...

 

راز نازت گره از قفل زبان ها بگشود

شعرت ازشاعر و از شاعره ها می گویم

 

آبی موج نگاهت اوج آرامش دریاست

ناز چشمت به مه و شب پره ها می گویم

 

آه دنیا چقدر بی تو مرا تنگ شده ست

روز میلاد تو از خاطره ها می گویم

                                      ( دلخون )

اولش داغ بودم نفهمیدم که دریاتر شدند 

چشمه چشمان من کزگریه زیباتر شدند 

 

آمدی شیرین کنی خود را و فرهادت مرا 

کوه ها از تلخیت هی تاب فرساتر شدند 

 

در نبودت این همه تنهایی و غم به کنار 

زخـم های کهنه ام بـا رفتنت واتر شدند 

 

گریه ازچشمم ببرد سو وشدم یعقوب تو 

گرگ های غم هم هارو بی پرواتر شدند 

 

سهم من ازعشق جززخم وجزماتم نبود 

شاعران هم حال ما دیدند ونیماتر شدند 

 

حافظ و سیگار آوردم،حافظ جان مادرت!  

گونه ی من هیچ ؛ چشم شعرهاتر شدند 

                                           ( دلخون )  

 

یک عمرگذشت وشدم عمری آزگارت

                   ( دلخون )

از بوسه به لب های توعشق آمده حاصل

ابروت که دل سمـت کمانش شده مایل

 

دو بهشتند دو چشمت که خدا ساخته شان

همسـایه و با حفظِ دو انگشـت حـدِ فاصـل

 

آشفتگی از موی پریشان تو نشأت گرفته

ز آشفتـگی مــوی تـو عقلـم شـده زایل

 

زیبـایـی جـاری بـه دل شعـر و غـزل ها

از وزن دو ابـروی کمـانیـت شـده کـامـل

 

هـر بـار کـه از بـاغ خیالـم گـذرت شـد

پیچیـد همـه جـا عطـر تو و بوی گلایل

                          ( دلخون )

 

برزخمهای تـو گـر چـه مرهمی نیست

برداشـتـن بارغمـت کـار کمـی نیست

 

از درد ، گـله نزد خــدا می بری تنـها

ویرانه شود شهرشبی رامحرمی نیست

 

مبهوت که خیره درچشمـمی پیداسـت

عشـق درچشم تو نقـش مبهمـی نیست

 

آن دم که زپیشم بروی چنین شوم کـه

آن  بازدمِ آخـری را دگـر دمی نیست

 

این خانه به میخانه مبدل کنم هر آن

لب ترکنی دیوانه شدن رارقمی نیست

 

نـوش ، یارا ! به سلامتیت ، که ما را

هر دم کـه خوشـی دگـر غمـی نیست

                         ( دلخون )

 

 

بوی باران ، بوی حسی آشنا را می دهی

من اسیرم ؛ گویی تو بوی زلیخا می دهی

 

کشتـی نوحـی بـرای این دل طـوفـانـی ام

من مشوش تو مسیر نا کجاها می دهـی

 

از خـروشـانی امواج دلم تا ساحل آرامـشت

فـاصـله از فـرش تا عـرش خـدا را می دهی

 

مانده ام آیا خدا هم هاج و واج چشم توست؟

از دو چشمـت عالمـی را تـو معمـا می دهی

 

می پـرم بـا بـال تـو  تـا اوج معـراج خیـال

آری اینـگونه مـرا یـک شعـر زیبـا می دهی

                                            ( دلخون )

 

بعد از این شعر ، دگر در به درم نگذارید

سنگِ ماندن پیش پای سفرم نگذارید

 

تشنه ام ای دوستان نقشِ سرابم ندهید

داغ یک جرعه وفا بر جگرم نگذارید

 

حال که به جانم ذره ای عشق رسیده

رو راست بگم پا  روی پرم نگذارید

 

پای آن سرو تناور شبی دارم بزنید

اجلم منتظر است بی خبرم نگذارید

 

مرگ خلوت خوبی ست اگر بگذارند

فی الحال ناخوشم وسر به سرم نگذارید

                                         ( دلخون )