می نویسم ازغمم شاید که چشمت ترشود

زلزله می آید و دنیای من بم می شود

                     ( دلخون )

 

ای مستی هر شب زده از جام دو گیلاس          

پیوند دل و دامنت از یاسمن و یاس         

 

ای قاتل قلبم شده چشمان خمارت       

چون گندمم و هرنگهت ضربه ای ازداس         

 

درگیر دو خط شعر و غزل تا که نویسم         

آن مستی و گیرایی چشمان پر احساس         

 

خورد کنگر و زد لنگر و شد ساکن قلبم         

آن سرخی و زیبایی لبهای چو گیلاس         

 

توصیف تو با شعر من و ... نه ، نه !!        

من شاعر دلخونم و در وصف تو وسواس         

             ( دلخون )

 

شعر گفتیم،نه شعری که ازآن شادشویم

یار بودیم و ندیدیم که شبی یاد شویم

 

بیت ها که نوشتیم زاحوال دلی سوخته

بود از مردم ِ چشمی که به ره دوخته

 

ما نوشتیـم زبان های شمـا بـود و نمـک

ما نوشتیم کـه دستان شما بود و کلک

 

ما نوشتیـم ز بـی رحمـی دوران و فلـک

ما نوشتیم که دل بود پر از خون و ترک

 

ابـرغم بر سر ِ ما مثل تگرگ ریخته شـد

جام سرمستی مااز می ِ مرگ ریخته شد

 

وای از این داغ که برباغ فرود آمده است

زتبر ها هر درختی مثل برگ ریخته شد

 

آه، زیر سنگینی غمها جگرم می سوزد

دل به هرشمع شبی میسپرم می سوزد

 

زدن آتـش به دل جنگل خشکیـده من

مات می نگرم خشک و ترم می سوزد

 

ما که پرپر شدیم از بالِ شما کم نشود

جای بزم و می وشادی دلتان غم نشود

 

ما که از ساقه شکستیم شما پا گیرید

تـبـر از دسـت تـبـر دار دگـر بـر گیـریـد

 

آسمـان، بـام ، پــر و بــال کـه هسـت

شـوق پـرواز بـه امیـد خــدا سـر گیرید

                           (دلخون)

 

انگار فقط من غریبه ام میانتان

ناشناس بودم از نگاه و زبانتان

 

بارهابال وپرم را شکستید به سنگ

تنها به جرم پریدن در آسمانتان

 

همیشه حق با شما بوده است !

غرور می بارد از سر ورویتان

 

آرام گیرید به نمک احتیاج نیست

دیگر مٌرد زخمی ِ زخم  زبانتان

 

مثل بوف کوردر کنار خرابه ای

خاکم کنید تا نماند تنم میانتان

            ( دلخون )

من که تنها بوده ام ؛ ازمن بریدند به درک

به جهنم که از این خانه رمیدند به درک

 

هر شب غم دل را به دل شعرنوشتم اما

هیچ یک حرف دلم را نشنیدند به درک

 

هر کسی در پی دلداده ومعشوقانش!

نوبت ماکه رسید سینه دریدند به درک

 

وقت صحبت همه حاجی،همه ملا و نبی

زیرو روها درپس پرده کشیدند به درک

 

" عاقلان مرکز پرگار وجودند ولی "

عاقلان نیز مرا خوار بدیدند به درک

 

چون مترسک که همه عمر به جز

زاغ وسارِ سرجالیز ندیدند به درک

                        (دلخون)

 

آیینه دق شده همزاد روانم

فصل پاییز زده در دل و جانم

 

چندتار سفید موی درسر

باور بکنید که من جوانم !

 

خشکیددلم درپس پاییزهواتان

با هر نفسی رو به خزانم

 

از بس که شکستم زرفیقان

هر شعر گله شد روی لبانم

 

آرام بگیر ای دل زارم

هیچکس منتظرت نیست به گمانم

                                  (دلخون)

 

از صدق و صفای سخن دوست چنین است

یاری که مرا کرده پریشان دل واحوال همین است

 

زیبایی و  رعنایی و آن جفت چشم شهلا

آن ماهوهش ِماهرخ همچون صنمِ خانه نشین است

 

هرم تن و لعل لب و گیسوی چو قعر شب تارش

زین عجب نیست که هر کس به وصالش به کمین است

 

شد ساحر هرکوی و مکان ،شهر و دیار ،شهره آفاق

صد خواستگه ش هم زشمال و ز یسار و ز یمین است

 

آوازه تن نازی و طنازی و دلبازیِ سیمین برک ما

شدنقل همه خردو کلان ، پیرو جوان : زهره جبین است

 

گرچه زیبا برک و خوش قدک و گل تنک ست لیکن

هر ناکس و کس کز هوس او به کمین است لعین است

                                  ( دلخون)

 

وقتی همیشه حضور من کمرنگ می شود

تمام خوب و بد من هم ننگ می شود

 

چه ساده می شود وجود کسی راه له نمود 

وقتی تمام صلح و صفا در جنگ می شود 

 

 تا درعشق زین شاخه به آن شاخه می پریم  

تیر جفا نیز آماده از خدنگ می شود   

 

حال و روز خراب من خراب تر می شود 

وقتی دلهایمان در سینه سنگ می شود

 

این زندگی بی روح زیر باران عشق تو

رنگین کمان عشق هفتاد رنگ می شود  

                                        ( دلخون)